De Intake

Als coördinator Voorlichting bij COC Groningen en Drenthe ben ik de laatste tijd vooral nog met één ding bezig: op zoek naar nieuwe voorlichters. De groep waar we mee zitten is helaas het laatste halfjaar erg uitgedund.
Iets wat daar onlosmakelijk mee verbonden is, is het houden van intakes. Tegenwoordig doe ik er bijna elke week een, en zo ook vandaag.
Ik moest denken aan hoe ik zelf ooit begonnen ben. Ik was 15 en nog niet zo heel lang uit de kast, maar gelukkig is die periode zonder al te veel moeilijkheden voorbij gegaan. Met mijn vriend die ik toen had ben ik een keer mee geweest terwijl hij een voorlichting gaf (niet via het COC, maar als oud-leerling) en dat vond ik erg leuk. In mijn klas zat naast mij ook een (openlijk) lesbisch meisje en samen hebben we het idee opgepakt om ons aan te melden als voorlichters bij COC Zwolle.

Op een regenachtige naar ik meen woensdagavond zijn we met z'n tweeën de lange busreis van Emmeloord naar Zwolle gaan maken. Als twee jonge pubers liepen we met Google Maps op de telefoon door de straten van het centrum van Zwolle. Toen we hadden gevonden waar we moesten zijn werden we heel hartelijk ontvangen door een leuke vrolijke man die ons thee en zowaar een lekker stuk taart gaf. Hij vertelde over wat hij voor COC Zwolle deed en vroeg ons ook over wat we allemaal deden in het dagelijks leven. En uiteraard waarom we voorlichting wilden gaan geven. Zelf gaf hij niet heel actief meer voorlichting. Zijn taak was nu meer beperkt tot een coördinerende functie.
Eerst zouden we een aantal keren mee-'guppen' met ervaren voorlichters. Dat is hoe in Zwolle de nieuwe voorlichters worden genoemd die nog niet zelfstandig voorlichting geven: 'Gup'. Het klinkt een beetje oneerbiedig, maar stiekem vind ik het nog steeds wel iets hebben. Achter de schermen gebruik ik de term in Groningen dan ook nog steeds.
Na de tijd werden we uitgenodigd voor de eerste vergadering en zouden we de planning toegestuurd krijgen via de e-mail. Dan konden we alvast kijken wanneer we voor de eerste keer mee zouden kunnen lopen.

Als ik tegenwoordig intakes doe, probeer ik altijd die ongedwongen sfeer die er toen was ook te creëren. Ik zie het nooit als een serieuze sollicitatie waarbij ik kritische vragen moet stellen. De vrijwilligers die zich aanmelden zijn eigenlijk altijd wel gemotiveerd om te gaan voorlichten en doen dat ook uit hun eigen overtuiging dat het hard nodig is. Juist door deze motivatie leren voorlichters snel en is van de meeste vrijwilligers wel een goede voorlichter te maken. Het belangrijkste is dat je gemakkelijk kunt praten. Tijdens de voorlichtingen snijd je een onderwerp aan, dat voor veel leerlingen best lastig is. Als je daar zelf al moeite mee hebt, hoe kun je dan ooit een levendige voorlichting verzorgen?

De dame en heer van vandaag waren beiden goed geschikt als voorlichter. Ik heb een erg leuk gesprek gehad en hoop dat ze snel een keer mee kunnen lopen!

"Praat met iemand bij wie je je prettig voelt. Praat, praat, praat."

 –

 Sipke-Jan Bousema